I

Ένα μεγάλο αεροπλάνο πέταξε διασχίζοντας τον ήλιο
και τα κορίτσια έτρεξαν στην ανοιχτωσιά.
Ο ήλιος φώτισε το πρόσωπο του κυρίου Μακπλάστερ που ήταν πράσινο
σαν του ελέφαντα.

Πάμε να φύγουμε από δω, είπε η Τζούντυ.
Έρχονται όλο και πιο κοντά και δεν μου αρέσει καθόλου.
Ξέρεις βέβαια ότι οι τρόποι μας είναι της μόδας,
για λίγο μόνο, μετά είναι εκτός
και παραμένουν έτσι για πολύ καιρό. Μετά επανέρχονται
για λίγο. Μετά, σ’ ένα εκατομμύριο χρόνια ίσως, είναι εκτός μόδας και παραμένουν έτσι.
Η Λορ και η Λειχουδιά συμφώνησαν,
με την προüπόθεση ότι μετά απ’ αυτό όλοι θα γίνονταν της μόδας και πάλι για μερικές ώρες.

Γράψ’ το τώρα, είπε η Λειχουδιά,
πριν επιστρέψουν. Και τρέμοντας έπιασα το μολύβι.

Πιέστε το ωραίο τσάι
πριν λερώσετε με λύματα τον ορίζοντα, διέταξε ο Διευθυντής.
Δεν λέω, όλα είναι ήρεμα τώρα, δεν ήταν όμως έτσι πριν από δυο λεπτά.

Τι θέλεις να κάνω, ρώτησε ο Χένρυ, δεν είμαι σκλάβος σου πια,
αλλά κι αν ήμουν, δεν θα σε υπάκουα. Αρκετά πια, κύριε.
Έχεις την εντύπωση ότι μπορείς να εξουσιάζεις κάθε πιάτο χυλό
σ’ αυτόν τον πλανήτη, είπε ο Χένρυ.

Περίμενε όμως ώσπου να σπάσει τα μούτρα της η φιλοδοξία μου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό,
ή να βγάλει φτερωτά άνθη
και να καεί στην παραλία. Και τότε τα πιτσιρίκια, χορεύοντας πλαγιαστά,
τό ’ριξαν στη διασκέδαση, ενώ οι καλικάντζαροι του παγωτού έγλειψαν για
τελευταία φορά τη μέρα εκείνη. [...]